Wat is de mens? En wat zijn typerende, misschien zelfs fundamentele, menselijke bestaanservaringen? Op die twee vragen reflecteert Renée van Riessen in dit artikel, waarbij zij zowel de rol van verbeelding als ervaringen van eindigheid en goedheid de revue laat passeren. Wat is de mens? Die vraag keert in de filosofie en in het religieuze denken steeds terug. We zijn niet vastgesteld en ervaren dat als een openheid die bij ons past, maar die tegelijkertijd verwarrend is. Denk aan Pascals korte spreuk over de mens die ‘noch engel, noch dier’ is: ni ange, ni bête. Twee ontkenningen, alsof wat wij zijn alleen met behulp van ontkenningen kan worden uitgedrukt. Is het misschien juist openheid die ons typeert, en is het daarom
