Beweegrede

Je woont toch om te leven? Ik meen dat het De Hypotheker was, die met deze slogan adverteerde. Een boeiend dilemma. Op de achtergrond speelt de verzwegen vraag: Je werkt toch om te wonen? Want daar is de hypotheekverstrekker voor. Mooi wonen betekent hard werken, veel lenen en dus eigenlijk niet leven. Dat is de paradox die De Hypotheker laat zien. En zelf is de hypotheekverstrekker een onderneming, en een onderneming moet winst maken, maximale […]

Ineens duiken ze op, woorden die er eerst niet waren, voor verschijnselen die er eerst niet waren, maar die iedereen in een mum van tijd kent. Voor een buitenstaander is het abacadabra. Wie zou er vóór de opkomst van de smartphone hebben kunnen raden wat killfie betekent? Een killfie is het moderne alternatief voor een natuurlijke dood. Een heroïsche selfie voor een aanstormende trein, leeuw of beer, die tegelijk je laatste daad is. Sterven in […]

Er wordt niet meer geravot. Ooit een beproefd middel om stemmingen tussen ouders en kinderen te neutraliseren. Daarna konden de partijen verder met een tabula rasa. Alle opvoedingstijd gaat nu zitten in het voeren van intellectuele gesprekken. Wat met een enkele vingerophef kan worden afgedaan: “Eh! Niks ervan!”, moet nu met argumenten worden onderbouwd. Argumenten leggen echter geen gewicht in de schaal. Conclusies helpen al helemaal niet. “Dat is jóúw conclusie”, zeggen kinderen van nu. […]

In de muziek bestaat het genre van de prelude. Ooit was de prelude bedoeld als voorspel op een fuga of suite. Maar in de romantiek werd het een werkje op zichzelf. Tot mijn favorieten behoren de preludes van Chopin, opus 28. Het merkwaardige verschijnsel doet zich voor dat door ze te bundelen die preludes hun zelfstandigheid weer verliezen. Je koopt de bladmuziek van de 24 preludes en je studeert ze allemaal in, tenminste, die preludes […]

Toen het vijftigjarig jubileum van de studentenrevolte uit 1968 bijna op de helft was, besloot ik voor altijd bij mijn lief te blijven en nooit meer te verhuizen. De meetsnoeren vielen mij in lieflijke dreven en mijn erfdeel bekoorde mij. Ik koppelde een monogaam aan een ‘monotoop’ leven en brak met mijn nomadenbestaan, van de ene pastorie naar de andere (als domineeszoon), en van de ene studie naar de andere (noem het generalisme, noem het […]

Ferm en koersvast hanteerde Ruud Lubbers twaalf jaar het roer van het schip van staat. En dat was meer dan oké. Maar hoe betrouwbaar hij als stuurman ook was, ik zou niet graag bij hem in de auto hebben gezeten. Lubbers nam het niet zo nauw met paaltjes en vluchtheuvels. Ik vermoed dat zijn rijstijl doorklonk in de aanwijzingen die ik door de telefoon van hem kreeg. Hij navigeerde mij met Jan Hoogland als volgt […]