Wie herkent zich in het volgende scenario: je zat vrolijk te kleuren, met barbies te spelen of te knutselen en dan stond een van je ouders opeens in de kamer. Je voelde de bui al hangen: of je je kamer even wilde opruimen. “Maar ik heb er geen zin in…,” verklaarde je dan met een pruilmondje, hopend op een barmhartig respons. Toch was het antwoord waarschijnlijk: “Dan maak je maar zin!” en dan was de discussie afgelopen. Die zin kwam dan niet met die woorden spontaan opborrelen, maar toch ging je maar aan de slag. Het alternatief was namelijk vaak een stuk vervelender dan even je spullen verplaatsen.
Dat scenario heeft mij aan het denken gezet, want deze scène uit het dagelijks leven is een moreel vraagstuk in het klein: zin maken, kan dat eigenlijk wel? Kan je enthousiasme, motivatie en waardering ex nihilo creëren? Waarschijnlijk zag je dan als kind dat het opruimen van je kamer in ieder geval zinvol was, ook als het niet leuk was. Of misschien ook niet en was het op dat moment alleen zinvol voor je ouders. Daarmee is de zin opeens heel subjectief geworden: kan iets zin toegeschreven worden? En zijn we het dan wel eens over wat zinvol is en wat niet? Hoe geef je op de juiste manier ergens zingeving aan?
In dit nummer gaan we op zoek naar de antwoorden op deze vragen. Robert Doornenbal verkent de zin van de “authentieke-ik.” Maar die “ik” kan allerlei rollen hebben: Jan van der Stoep kijkt naar zingeving op je werk, terwijl Patrick Nullens de zin van leiderschap doordenkt. We kunnen gelukkig ook een hoop leren van mensen die er al lang en breed over na hebben gedacht. Joep Dohmen spreken we over zijn visie op het zinvolle leven. We putten ook uit oudere tradities: denk aan Herman Dooyeweerd, over wie Gerrit Glas een inleiding heeft geschreven, of nog verder terug in de tijd aan de cynici. Twee scholieren, Rieneke Morren en Job Schaafsma schrijven over wat we kunnen leren van deze paradoxale visie op het leven. Robert van Putten probeert juist de zinloosheid een eervolle plek te geven in de zingeving.