Spreken over ‘natuur’ is lastig. Voor je het weet ben je alleen maar bezig met uit te leggen wat het niet is. Niet bijvoorbeeld de wereld minus de menselijke cultuur. Ook niet alles wat er zomaar is en waar wij mensen vervolgens nog betekenis aan moeten geven. Tenminste, niet als het aan Erik Borgman ligt, maar er wordt zo wel over natuur gesproken. Hij verkent de verhouding tussen ‘natuur’ en ‘theologie’. Dat wij het menselijke bestaan op de natuur hebben moeten veroveren, is een achtergrondaanname van de Westerse cultuur. Wij zien de zee spontaan als natuur, maar de dijk die de zee tegenhoudt niet – ook al bestaat die uit zand en gras, toch natuurlijke ingrediënten. Dat wij dan wel
