Dit boek gaat over postmoderne filosofie en over ethiek, over de relativiteit van opvattingen en over de zin van het leven. Waar je zou denken dat die dingen elkaar wederzijds uitsluiten, laat Jan Keij juist zien dat ze bij elkaar horen. Zijn stelling is dat ook postmoderne filosofie een laatste grond kent; iets waarachter je niet meer terug kunt. Centraal staan een viertal postmoderne filosofen: Levinas, Derrida, Lyotard en Rorty aan de hand waarvan Keij deze stelling onderbouwt. Postmoderne denkers breken met de trend om te pogen de werkelijkheid als geheel te begrijpen. Zij hameren op de volkomen relativiteit van opvattingen. Meer dan eens is dat uitgelegd als het principe van ‘anything-goes;’ iets is goed of waar wat op dit
