In de “noot van de vertaler” vertelt vertaler Mark Wildschut hoe Hannah Arendt na de Tweede Wereldoorlog lange tijd tevergeefs zocht in antiquariaten naar een exemplaar van haar proefschrift. De anekdote illustreert dat Arendts werk over Augustinus’ liefdesbegrip geen standaardwerk was. En eerlijk is eerlijk, als Arendt niet een bekende filosoof was geworden, zou haar boek in vergetelheid zijn geraakt. Arendts interpretatie van Augustinus is te eigenzinnig en idiosyncratisch om als standaard te gelden. Het eigenzinnige van Arendts interpretatie komt naar voren in de wijze waarop ze Augustinus’ liefdesbegrip en de betekenis van de naaste daarin analyseert. In haar inleiding poneert ze dat in Augustinus denken uiteenlopende opvattingen naast elkaar bestaan. Deze centrale veronderstelling leidt er toe dat Arendt in
