In dit artikel onderzoek Emanuel Rutten een cruciale veronderstelling van de antieke en middeleeuwse wijsbegeerte: dat ons denken en het zijn hecht op elkaar betrokken zijn. In dit eerste deel van een tweeluik gaat hij met name in op de implicaties van deze veronderstelling bij Aristoteles en de middeleeuwse scholasticus Anselmus. De middeleeuwse scholastieke wijsbegeerte van filosofen als Anselmus, Thomas en Scotus werd gedomineerd door het principe dat ons denken en het zijn hecht op elkaar betrokken zijn. Dit postulaat van een onverbrekelijke parallellie tussen de orde van het denken en de orde van het zijn gaat terug op de presocraat Parmenides en is met name door het werk van Plato, Aristoteles en de neoplatonisten stevig verankerd in de hoofdstroom
